De geneeskunde maakte gedurende de middeleeuwen meerdere ontwikkelingen door die de revue zullen passeren tijdens deze lezing. In de vroege middeleeuwen treffen we geneeskunde vooral aan in manuscripten afkomstig uit kloosters en kerken. In die tijd werd deze wetenschap expliciet gepositioneerd als een ars sacra, een heilige wetenschap, om dokters en andere practicanten te beschermen tegen kritieken.

Sceptici zagen geneeskunde namelijk als kennis die toebehoorde aan de voorchristelijke oudheid. Deze werd als ongepast gezien voor gebruik in een christelijke wereld. De rebranding van geneeskunde had ogenschijnlijk succes. Naarmate de middeleeuwen vorderden verliet deze heilige wetenschap de muren van de kloosters en verloor ten dele haar heilige karakter.

De gezondheidszorg professionaliseerde in de groeiende steden van middeleeuws Europa, alwaar ook de eerste universiteiten opkwamen. Aan deze nieuwe instituten kreeg de geneeskunde haar eigen faculteiten zoals in bijvoorbeeld Parijs en Bologna, waar vooraanstaande artsen opgeleid werden en doceerden. Deze lezing zal ingaan op wat geneeskunde zoal inhield in deze verschillende periodes, en hoe dit discipline zich ontwikkelde van potentieel gevaarlijke kennis tot een gerespecteerde, maar gereguleerde wetenschap. Desalniettemin erkende men dat de beoefening van deze wetenschap niet zonder risico’s was, noch voor de patiënt noch voor de arts.